Ölmeden önceki ilk sözlerim

Yarim saat sonra ölecek olsam son olarak ne söylemek isterdim?

Bu düsünceyle su an basladim yazmaya. Yazinin sonunda ne karar verecegimi bilmiyorum. Sadece yazarak düsünüyorum. Basligi da en son koyarim. Bugün bos zamanim biraz çoktu her insanin zaman zaman düsünebilecegi gibi ben de ölümü düsündüm bu arada. Sessiz sedasiz gitmek istemedim. Bir kapanis konusmasi yapmak istedim. 

Size bir sey söylemeden evvel kendime sordugum ilk soru su oldu: “Simdi hayata veda edecek olsan, pisman olur muydun? Bir seyler eksik kaldi diye düsünür müydün?” 

Düsünüyorum da neleri yapmak istedim, neleri yapabildim, neleri yapamadim diye. Okulum yeni bitti, tercih yaptik açiklanmadi ama artik çok da umurumda degil. Gruptan çikanlarin belli oldugu turnuva misali, formalite icabi, diploma için devam ediyorum gibi birsey. Ruhlar aleminde de yasamadigimiz için ambalajin da bir önemi var hala maalesef. O olmasa da bunca emek var. Bu noktadan sonra birakilmaz. Hem askerligiydi, kiz istemesiydi falan, lazim iste bir sekilde ya bitecek bu is ya da bitecek. 

Ailem için çok mükemmel bir evlat olmasam da, çok da hayirsiz biri degilim. Herkesin kusuru vardir, anne-baba ve evlat iliskisi çok baska bir sey. Onlari çok da önemli seyler için üzmedim simdiye kadar. Yüzlerini kizartacak bir vukuatim olmadi. Vaktiyle çok da gururlandirdim sanirim. Elbette haklari ödenmez. 

Çok dostum oldu, çok dost kaybettim. Çok dost sahibi olmanin da, çok kaybedip çok edinmenin de yanlis oldugunu düsünsem de, seçici olsam da, çok sirkülasyon yasadim bu mevzuda. Neyse ki ömrümdeki ilk dostlarim hala yanimda. Hepsi benden uzakta olacaklar artik ama biliyorum ki hep yanimdalar. Bir de nefes alip verdigim süre zarfinda yanimda olacaklarindan hiç süphe duymadigim üç dostum var ki, Allah herkese nasip etsin öylesini. Onlar olmasa bugüne kadar bu derece bir hayattan bu kadar az hata ile çikamazdim. Onlarin destegi olmasa bu yaziyi da yazamazdim sanirim. En kötü anlarimda da en güzel anlarimda da hemen yanibasimda oldular. Elbette baska dostlarim da oldu ama digerlerini bu denli koruyamadim. Herkesin her zaman suyuna gidemedim. Çok suyuna gittiklerimi de kaybettigimi biliyorum. Beni çok sevdigini bildigim ama istemeden de olsa çok vefasizlik ettiklerim de oldu. 

Ne kaldi peki geriye? Daha ne olmali ki hayatimda? Hepsi bunlar degil mi iste ortalama benim yaslarimdaki bir vatandasin yasamasi gerekenler? Ha bir de hayallerim var. Daha gerçeklesmeyenler. Insanoglu doyumsuzdur. Ben doyacak kadarini yasadigimi zannediyorum.

Evet bir bosluk hissediyorum su anda. Sanki bir oyundaki tüm görevleri yerine getirmisim de, oyunu bitirecek son kapiyi bulamiyormus gibi hissediyorum. 

Bazen diyorum ki istesem her seyi basarabilirim. Bazen de öyle tembellesiyorum ki düsünmeye üseniyorum. Ortasini zar zor buluyorum. Ama buldukça da yasiyorum. Hala ölmedigime göre, bu oyunu son nefesime kadar oynayacagim böyle. Belki yeni bölümler açilir, daha zevkli olur. Belki bonus bölüm falan çikar da puan toplarim. Belki kurtaracak bir prenses vardir da haberim yoktur. 

Zaten yaziyi yazmam da yarim saatten fazla sürdü. 

Hala ölmedigime göre, daha almam gereken nefesler var demek ki... 
Bir dahaki yazima ölmezssem ayni yerde bulusmak üzere. 
Tesekkür ettim okuyup, zaman ayirdiginiz için.

Hosçakalin.