Istenmeden oynayan oyuncuma..

İnsanın insana yaptığını kimse yapmıyor. Çok akıllı varlıklarız, doğru. Zekamız yüksek ve aklımızı kullanabilmek, bizi diğer canlılardan çok öteye taşıyor, ona da tamam. Gelin görün ki, çok büyük bir zaafımız var. Duygularımız... Bir insan diğerini kendine köle edebilir. Ya da ona kolaylıkla acı çektirebilir. Bağımlılık yaratabilir. Hatta ve hatta beynini yıkayabilir. Bütün bunlar için sadece duygularıyla oynaması yeterlidir. 

İnsanları, üzerinde çeşit çeşit düğmeleri olan bedenler olarak hayal edin. Ama bu düğmeler öyle yüzeyde değil, çok çok derinlerde saklı olan derin duygulardan oluşuyor. Hepsi değil, bazıları tehlikeli. Hangileri mi? Suçluluk mesela... Kendine ya da başkalarına acımak, yani kurban psikolojisi... Bu iki tehlikeli duygu, birbirini tetikler. Sizin bilinçaltınızda vicdan azabı ve suçluluk hislerine meyil varsa, birisinin size kendini zavallıymış gibi göstermesi, sizi adeta bir emir kuluna çevirebilir. Örnekleri çok. 

Mesela anneler.. Bazen çocuklarına öyle bir bakış fırlatır, konuşurken öyle ince ve ustaca bir kelime kullanıverir ki, kendinizi kurtaramazsınız. Kalbinize bir bıçak saplanıverir. Eğer birisine acıyorsanız, muhakkak derinlerde bir yerde suçluluk duygunuz da vardır. Bu iki duygu bir zincirin halkası gibidir. Birbirini tetikler. Özellikle de kadınlar bu ince sanatı çok iyi bilir. Çoğu zaman eski nesillerde, çocukları cezalandırarak yetiştirirdik ki, yetişkin olduğunda onları bu duygularla dizginleyebilelim. Bir başka düğme, korku, endişe, panik... Bu düğmeye basmak isteyen biri, öfke duygusunu kullanır. İkisi birbirini tetikler. Savaşmak, caydırmak, korkutmak isteyen biri, karşısındakine çeşitli yöntemler uygulayabilir. Örneğin suskun kalıp konuşmamak, bir cezalandırma yöntemidir. Ya da bağırmak. Azarlamak. Herkesin yanında küçük düşürmek. Eleştirmek... Karşımızdakini korkutur.

Neyse işte, bugune kadar oynadığım oyunlar içindi bu yazılar. Uzerine alınmasi gereken kişiler vardı.

Umarim adresine ulaşir.

Hoşçakalin.