İnsanlar mutluyken dünyayı pek görmez

Bulundugunuz sehrin en kalabalik yerine uzaktan veya bir binanin uzerinden bakip hic seyrettinizmi?

Koşan insanlar.. Kahkaha sesleri geliyor birtaraftan, diger taraftan bagirma sesleri, isliklar..
Kimi hizli hizli biryerlere yetismek istiyor, kimi elinde cekirdek yavas yavas geziyor. Yaslisi karsiya gecmeye calisiyor, soforler yesil isigi kacirmamaya calisiyor, cocuklarin ellerinde dondurma ailelerinin onunden gidiyorlar.

Bu kadar kalabalik bir grubun icerisinden aglama ve gulme sesleri diger sesleri bastirarak neden daha net gelebiliyor? Cunku gulmek, aglamak farkli seylerdir. Dunyanin tek gercekleri diye anlatilir.

Dunya da tecrubesi gercekten fazla olan insanlar neden daha agir basli ve anli krismis oluyor da dunyanin stresini cekmemis insanlar ise genelde gulec ve genc oluyorlar? Cunku insanlar mutluyken dünyayı pek görmez. Ama başına bir felaket gelmişse ve kimselerden de yardım eli görmemişse bir görmeye başlar ki kendi de inanamaz gördüklerine. Ne eş kalmıştır ne dost. Cüzzamlı görmüş gibi insanların kendinden nasıl kaçtığını görür. Bununla da kalmaz onların kafasında geçenleri bile görmeye başlar. Yani gözün görmesi için düşmek gerekiyor gercekten.

Ama yine de bu dediklerimi dusunce anlayanlardan olmama temennisi ile, tipki benim gibi..

Okudugunuz icin tesekkurler. Hoscakalin. 

Unutmadan "Bir dost" rumuzlu arkadasimiz, hosgeldin yazilar icin de sagol ve seni tekrar gormek mutlu etti beni. "Bedahet" rumuzlu arkadasimiza da minnettar oldugumu ve bir daha ki yazimi da sana ayirarak tesekkur ettigimi belirtmek istiyorum. 

Bana iletisim menusununden ulasan tum arkadaslarima da tesekkur ediyorum. Sitede ki tum icerik, beni taniyan tanimayan butun arkadaslar icin elestiriye aciktir. Iletisim menusunu kullanabilirsiniz. Tekrar Tesekkurler.